Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πάλη
πραγματοποιούταν σε ένα σκάμμα με άμμο
έξω από τον Ναό του Δία , ενώ όλα τα άλλα
αθλήματα πραγματοποιούνταν στο στάδιο
της Ολυμπίας , από την οποία πήραν και
το όνομά τους οι αγώνες. Η πάλη και η
δισκοβολία ουσιαστικά εξακολουθούν να
έχουν την ίδια βασική μορφή και στις
σύγχρονες εκδόσεις τους (αν και η τρέχουσα
τεχνική και οι κανόνες τους μπορεί να
διαφέρουν). Ωστόσο, η δισκοβολία διεξαγόταν
πάνω σε ένα υπερυψωμένο βάθρο, και όχι
όπως αργότερα στο πεδίο του εδάφους.
Στον ακοντισμό χρησιμοποιούσαν ένα δερμάτινο λουρί (ιμάντας), που ονομαζόταν αγκύλη, αντί του να κρατά ο αθλητής τον άξονα του ακοντίου. Το στάδιον ήταν ένα σπριντ περίπου 200 γιάρδων (ή περίπου 180 μέτρων), δηλαδή ήταν περισσότερο από το σύγχρονο σπριντ των 100 μέτρων, αλλά το μικρότερο από όλα τα άλλα αρχαία αγωνίσματα δρόμου.
Το άλμα εις μήκος είναι ίσως το πιο ασυνήθιστο, σε σχέση με τη σύγχρονη έκδοσή του στο στοίβο. Ο άλτης του μήκους χρησιμοποιούσε βάρη που ονομάζονταν αλτήρες για να ωθήσει τον εαυτό του μακρύτερα από το σημείο που στεκόταν, ενώ το άλμα του, πιθανότατα αποτελείτο από πέντε ξεχωριστά άλματα, και έτσι μοιάζει περισσότερο με το σύγχρονο άλμα τριπλούν. Διαφορετικά, οι αποστάσεις των γνωστών αλμάτων (τα οποία συχνά ήταν στα 50 πόδια μήκος) φαίνεται να είναι αδύνατα.
Οι αθλητές στις ρίψεις ακοντίου και δίσκου έριχναν από πέντε φορές ο κάθε ένας και μόνο η μεγαλύτερη ρίψη τους μετρούσε. Είναι πιθανό και το άλμα εις μήκος να επιχειρούταν επίσης για πέντε φορές. Στους παραδοσιακούς αυτούς αγώνες οι αθλητές, σε όλα τα αγωνίσματα, ήταν κατά παράδοση γυμνοί.
Στον ακοντισμό χρησιμοποιούσαν ένα δερμάτινο λουρί (ιμάντας), που ονομαζόταν αγκύλη, αντί του να κρατά ο αθλητής τον άξονα του ακοντίου. Το στάδιον ήταν ένα σπριντ περίπου 200 γιάρδων (ή περίπου 180 μέτρων), δηλαδή ήταν περισσότερο από το σύγχρονο σπριντ των 100 μέτρων, αλλά το μικρότερο από όλα τα άλλα αρχαία αγωνίσματα δρόμου.
Το άλμα εις μήκος είναι ίσως το πιο ασυνήθιστο, σε σχέση με τη σύγχρονη έκδοσή του στο στοίβο. Ο άλτης του μήκους χρησιμοποιούσε βάρη που ονομάζονταν αλτήρες για να ωθήσει τον εαυτό του μακρύτερα από το σημείο που στεκόταν, ενώ το άλμα του, πιθανότατα αποτελείτο από πέντε ξεχωριστά άλματα, και έτσι μοιάζει περισσότερο με το σύγχρονο άλμα τριπλούν. Διαφορετικά, οι αποστάσεις των γνωστών αλμάτων (τα οποία συχνά ήταν στα 50 πόδια μήκος) φαίνεται να είναι αδύνατα.
Οι αθλητές στις ρίψεις ακοντίου και δίσκου έριχναν από πέντε φορές ο κάθε ένας και μόνο η μεγαλύτερη ρίψη τους μετρούσε. Είναι πιθανό και το άλμα εις μήκος να επιχειρούταν επίσης για πέντε φορές. Στους παραδοσιακούς αυτούς αγώνες οι αθλητές, σε όλα τα αγωνίσματα, ήταν κατά παράδοση γυμνοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου