Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Είδη Ντόπινγκ

  • Ανδρογόνα, στεροειδή.π.χ τεστοστερόνη
  • Εξωγενείς ουσίες με αναβολικές παρενέργειες π.χ ζερανόλη
  • κανναβινοειδή π.χ μαριχουάνα
  • χρησιμοποίηση
  • Αλκαλοειδή π.χ μορφίνη
  • Οπιοειδή
  • Γλυκοκορτικο ειδή

Αιτίες Ντόπινγκ

•Η υπερβολική εμπορευματοποίηση στο χώρο του αθλητισμού.
•Η έκρηξη των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε συνδυασμό με τα μεγάλα συμβόλαια χορηγίας
•Οι πολλές αθλητικές διοργανώσεις
•Τα συμβόλαια των χορηγών που πριμοδοτούν ανάλογα με τα αποτελέσματα ή τα μετάλλια που θα κατακτήσουν οι αθλητές σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις.
•Η πίεση που δέχονται οι αθλητές από τον περίγυρό τους (από τον προπονητή μέχρι το γιατρό, τον αρχηγό της ομάδας και τους συγγενείς).

Συνέπειες Ντόπινγκ

  • Ενδοκρινικές διαταραχές- επιδράσεις στην αναπαραγωγή δηλαδή δυσκολία
  • στο να κάνουν παιδιά οι αθλητές
  • Καρδιαγγειακό σύστημα – αιματολογικές διαταραχές
  • Δέρμα (βλατίδες, φλύκταινες, αποστήματα κ.λ,π.) σε διάφορα μέρη του σώματός
  • Εξαρτησιογόνες ιδιότητες  περιοχές του δέρματος και συνήθως στην πλάτη και στο πρόσωπο.
  • Μυοσκελετικό σύστημα
  • Ψυχιατρικές εκδηλώσεις χρησιμοποίηση
  • Εξαρτησιογόνες ιδιότητες, εθισμός, δηλαδή το σώμα έχει ανάγκη να παίρνει αυτές τις ουσίες.
  • Προβλήματα στο αναπαραγωγικό δηλαδή δυσκολία στο να κάνουν παιδιά
  • οι αθλητες

Τι είναι το Ντόπινγκ

To ντόπινγκ είναι ένα παγκόσμιο, πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο, ιδιαίτερα επίκαιρο στις μέρες μας, καθώς παρουσιάζει μία συνεχή δημοσιότητα που αφορά περιστατικά γνωστών αθλητών που συλλαμβάνονται να κάνουν χρήση απαγορευμένων ουσιών και αθλητών που παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ομιλούμε για ένα παγκόσμιο φαινόμενο καθώς οι απαγορευμένες ουσίες και μέθοδοι, όπως αυτές ορίζονται στους πίνακες του Παγκόσμιου Οργανισμού Αντι-Ντόπινγκ (World Anti-ντόπινγκ Agency) WADA, χρησιμοποιούνται ευρέως στην πλειονότητα των χωρών και στις 5 κατοικήσιμες ηπείρους Του.




Ευτράπελα από τους Αρχαίους (Ολυμπιακούς και Άλλους) Αγώνες

Συνηθίσαμε να ταυτίζουμε τον αθλητισμό με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Πρόκειται για ανιστόρητη γενίκευση μιας μόνο πλευράς των αρχαίων αθλητικών αγώνων. Ίσως γιατί οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το γυμνό ανθρώπινο σώμα, που το θεωρούσαν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του κάλλους και στους αγώνες οι αθλητές ήταν ολόγυμνοι.
Στην πραγματικότητα στα αρχαία «γυμνάσια» δεν γίνονταν μόνο αθλητικοί αγώνες ή προπονήσεις. Γίνονταν και συζητήσεις ακόμα και γιορτές. Άλλωστε οι αρχαίοι αγώνες (Ολύμπια, Πύθια, Νέμεα και λοιποί) συνδυάζανε πάντοτε τα αθλήματα με την τέχνη.

Το Τέλος και η Αναβίωση

Για 12 αιώνες περίπου συνεχίστηκε ο θεσμός των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι που ο Θεοδόσιος ο Α', με διάταγμά του το 393 μ.Χ. απαγόρευσε τη λειτουργία όλων των ειδωλολατρικών ιερών, συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η Παρακμή και η Κατάργηση των Αγώνων

Από πολλές απόψεις η παρακμή και το τέλος των Αγώνων, ήταν φυσικό και αναμενόμενο γεγονός για τους λόγους που ήδη αναφέραμε. Μετά τον 2ο π.Χ., αιώνα, οπότε καθιερώθηκε η οικουμενικότητα του Ελληνισμού με τον ταυτόχρονο μαρασμό του ελλαδικού χώρου, έσβησε και ο ζήλος των ελληνικών πόλεων να διακριθούν στην άλλοτε ιερή Άλτη.

Η Συμμετοχή των Αρχαίων Μακεδόνων στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Οι Μακεδόνες, επειδή η Μακεδονία χωρίζονταν από την υπόλοιπη Ελλάδα με δύσβατα όρη που δυσκόλευαν πολύ τις επικοινωνίες, δεν μπορούσαν να μετέχουν ενεργά στην πολιτική και κοινωνική ζωή των άλλων Ελλήνων. Γι’ αυτό δεν είχαν αναμιχθεί ιδιαίτερα με τους λοιπούς Έλληνες και μέχρι την εποχή του Βασιλέα Φιλίππου Β΄ δεν είχαν σημαντικές επαφές ή σοβαρές πολεμικές συγκρούσεις μ’ εκείνους.

Οι Γυναίκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες

"Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες; Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε". "Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέρφια, γιο, πατέρα, Ολυμπιονίκες. Να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, και εγώ να καμαρώσω μες στα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν, θιαμαστές ψυχές αντρίκες. Με τες άλλες γυναίκες δεν είμαι όμοια· στον αιώνα το σόι μου θα φαντάζει με της αντριάς τ' αμάραντα προνόμια. Με μάλαμα γραμμένος το δοξάζει σ’ αστραφτερό κατεβατό μαρμάρου ύμνος χρυσός τ’ αθάνατου Πινδάρου." Λορέντζος Μαβίλης

Οι Αιτίες των Επικρίσεων

Οι αιτίες για τις οποίες έγινε σκληρή κριτική από τους Σωκράτη, Διογένη, Επίκτητο, Ιπποκράτη, Γαληνό, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Φιλόστρατο, που τήρησαν γενικά μια περιφρονητική στάση εναντίον των αθλητών, είναι οι εξής: Οι φιλόσοφοι επικρίνουν τα δημόσια προνόμια των αθλητών, όπως η εξασφάλιση ισόβιας σίτισης. Η πολιτική εκμετάλλευση της νίκης, με αφορμή τις αντιπαλότητες ανάμεσα στις πόλεις-κράτη για τον έλεγχο των αγώνων και τις προσωπικές επιδιώξεις των αθλητών, που σκοπό είχαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά την δημόσια προβολή και αναγνώρισή τους.
Τέτοια παραδείγματα ήταν ο Αθηναίος Ολυμπιονίκης Κύλων (Κυλώνειο άγος), ή ο Αλκιβιάδης, που χρησιμοποίησε τη νίκη του στην ιπποδρομία ως μέσο για την πολιτική του προώθηση.

Στοχαστές Εναντίον Αθλητών

Ουσιαστικά, οι απόψεις των στοχαστών προσδιορίζουν την αξία του αθλητισμού στην κοινωνική του διάσταση, ως μέσου προσφοράς στην πόλη, διαφοροποιώντας τον από τον αθλητισμό του αυτοσκοπού και της ψυχαγωγίας. Η προσφορά στην πόλη είναι το ανώτερο ιδανικό, που ξεπερνά κάθε ατομικό συμφέρον, και η ανδρεία του πολεμιστή αθλητή είναι χρήσιμη εναντίον των εχθρών, καθώς η μαχητικότητά του είναι εγγύηση για τη σωτηρία της πόλης του.

Οι Απόψεις των Φιλοσόφων για τους Αγώνες και τους Αθλητές

Η νίκη στους Ολυμπιακούς και στους άλλους πανελλήνιους αγώνες αποτελούσε για τη συνείδηση του αρχαίου κόσμου μια σημαίνουσα αξία, που τύγχανε της συνολικής κοινωνικής αναγνώρισης. Παράλληλα με την υμνολογία και την καλλιέργεια του αθλητικού ιδεώδους, αρκετοί φιλόσοφοι και συγγραφείς «σχολιάζουν, κρίνουν και καμιά φορά στηλιτεύουν αθλητές και αθλήματα.

Ολυμπιακοί Αγώνες οι Αθέατες Πλευρές

Οι γνώσειςΠ.χ το 364 π.Χ. στη διάρκεια της 104ης Ολυμπιάδας που διοργάνωναν οι Αρκάδες και ενώ, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα ήδη είχαν τελεστεί οι ιπποδρομίες και το πένταθλο, εισβάλουν οι Ηλείοι με στρατό στον ιερό χώρο της Ολυμπίας και άρχισε μεγάλη μάχη κοντά στους αθλητικούς χώρους αλλά και γύρω από το Βουλευτήριο και το ναό του Δία, μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των χιλιάδων θεατών. μας για τους Ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαία Ελλάδα, είναι αρκετά πλούσιες από τις περιγραφές δεκάδων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, από απεικονίσεις αθλητικών σκηνών σε αρχαία έργα τέχνης καθώς και από τα ευρήματα των ανασκαφών. Μέσα στα στάδια και τις παλαίστρες οι αρχαίοι Έλληνες καλλιεργούσαν το σύνολο που λέγεται άνθρωπος για να το αναδείξουν σε προσωπικότητα χρήσιμη στην πολιτεία και γι´ αυτό κατόρθωσαν να πλάσουν τον υπέροχο εκείνο σωματικό τύπο, που μόνο η Ελληνική αρχαιότητα μας άφησε σαν Ερμή του Πραξιτέλη, σαν Έφηβο των Αντικυθήρων ή σαν Δορυφόρο του Πολυκλείτου.

Αθλητισμός και Απεικονίσεις στην Τέχνη

Το κατεξοχήν είδος τέχνης που απεικονίζει αθλητές, αγωνίσματα και σκηνές από την Παλαίστρα και το Γυμνάσιο είναι αναμφίβολα η αγγειογραφία. Τα σχετικά θέματα, κυρίως αρματοδρομίες και αγώνες δρόμου, εμφανίζονται ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ. σε μυκηναϊκά εικονιστικά αγγεία. Τέτοιες παραστάσεις συνεχίζονται σποραδικά κατά τη Γεωμετρική εποχή, για να γνωρίσουν όμως τη μεγαλύτερη ακμή τους κατά τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ. στα αττικά μελανόμορφα και ερυθρόμορφα αγγεία.
Τα γνωστότερα αγγεία με αθλητικές παραστάσεις ήταν οι Παναθηναϊκοί αμφορείς, που, γεμάτοι λάδι, δίνονταν ως έπαθλα σε αγώνες προς τιμήν της θεάς Αθηνάς στην Αθήνα. Τέτοια αγγεία έχουν βρεθεί σε όλη τη Μεσόγειο και απεικονίζουν στη μία όψη το άθλημα στο οποίο νίκησε ο αθλητής και στην άλλη τη θεά Αθηνά. Αθλητικά θέματα παριστάνονται από πολύ νωρίς και στα αγγεία της Κάτω Ιταλίας, κυρίως σε σφαιρικούς αρυβάλλους, που περιείχαν το απαραίτητο για την επάλειψη των αθλητών λάδι.

Τρίτη 17 Απριλίου 2018

Αθλητές και Αναθήματα

Σε κοντινή απόσταση γύρω από το ναό του Δία και εν μέρει προς το Ηραίο, εκατοντάδες φυσικού μεγέθους χάλκινοι ανδριάντες ολυμπιονικών ήταν στημένοι πάνω σε λίθινες ενεπίγραφες βάσεις, αναθήματα με τα οποία οι αθλητές ευχαριστούσαν το Δία για τη νίκη τους. Εδώ συμπεριλαμβάνονταν και τα αναθήματα για νίκες σε ιππικούς αγώνες, τα οποία μπορεί να ήταν από απλές απεικονίσεις ίππων έως πολυπρόσωπα αναθήματα που αναπαριστούσαν τον κάτοχο, τον ηνίοχο, το άρμα και τους ίππους.

Αγώνες και Ποιήση

Οι αγώνες αποτελούν σταθερή αξία στην αρχαία ελληνική ποίηση, ήδη από την αρχή της ιστορίας της με τον Όμηρο, ο οποίος σε αποφασιστικές στιγμές της όλης πλοκής και των δύο έργων του διαλέγει να περιγράψει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα αθλητικούς αγώνες. Το Ομηρικό πρότυπο θα ακολουθήσει πολύ αργότερα και ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του.

Αγώνες και τέχνη

Οι αθλητικοί αγώνες αποτέλεσαν κεντρικό θέμα της Αρχαίας Ελληνικής τέχνης και λογοτεχνίας. Έγιναν η αφορμή γέννησης, ήδη από τον 6ο αι. π.Χ., δύο ιδιαίτερων λογοτεχνικών ειδών, του επινίκιου ύμνου, με κύριο εκπρόσωπο τον Πίνδαρο, και του επιγράμματος.

Κατάλογος περιοχών Διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων


Σε κοντινή απόσταση γύρω από το ναό του Δία και εν μέρει προς το Ηραίο, εκατοντάδες φυσικού μεγέθους χάλκινοι ανδριάντες ολυμπιονικών ήταν στημένοι πάνω σε λίθινες ενεπίγραφες βάσεις, αναθήματα με τα οποία οι αθλητές ευχαριστούσαν το Δία για τη νίκη τους. Εδώ συμπεριλαμβάνονταν και τα αναθήματα για νίκες σε ιππικούς αγώνες, τα οποία μπορεί να ήταν από απλές απεικονίσεις ίππων έως πολυπρόσωπα αναθήματα που αναπαριστούσαν τον κάτοχο, τον ηνίοχο, το άρμα και τους ίππους.

Οι τιμές στους Ολυμπιονίκες

Οι αγώνες ήταν στεφανίτες. Το άθλο, δηλαδή, ήταν ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς, ο κότινος. Σύμφωνα με την παράδοση, τον κότινο ως έπαθλο των αγώνων καθιέρωσε ο Ίφιτος, ύστερα από σχετικό χρησμό του μαντείου των Δελφών. Τα κλαδιά για τα στεφάνια των νικητών έκοβαν από την Καλλιστέφανο ελιά που ήταν νοτίως του ναού του Διός. Ένας «παις αμφιθαλής» (που ήταν δηλαδή στη ζωή οι γονείς του) με χρυσό ψαλίδι έκοβε τα κλαδιά. Στη συνέχεια τα πήγαινε στο ναό της Ήρας και τα ακουμπούσε επάνω σε μία χρυσελεφάντινη τράπεζα. Από εκεί τα έπαιρναν οι Ελλανοδίκες για να στεφανώσουν τους νικητές. Για βραβείο χρησιμοποιούσαν ακόμη μάλλινες ταινίες τις οποίες έδεναν στο μέτωπο ή σε άλλα μέρη του σώματος των αθλητών.Ανυπολόγιστη, όμως, ήταν η ηθική σημασία της νίκης στην Ολυμπία.

Που γινόταν οι αρχαίοι ολυμπιακοί αγώνες?

Πρώτη καταγραμμένη διοργάνωση των αγώνων ήταν στην Ολύμπια, το 776 π.χ, δηλαδή η πρώτη πενθετηρία ξεκινά το καλοκαίρι του 775 π.Χ., σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι αγώνες. Τότε οι αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η διαδρομή του σταδίου. Ο Παυσανίας μνημονεύει τους κατοίκους της Ήλιδας, οι οποίοι από τα πανάρχαια χρόνια είχαν κτίσει ναό προς τιμή του Κρόνου.

Διατροφή Αθλητών στους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες

Αν θεωρήσουμε τον Aιλϊανό αξιόπιστη πηγή, ο πρώτος αθλητής που ακολούθησε ποτέ ειδική διατροφή ήταν ο Ίκκος από τον Τάραντα, που έζησε κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. Ο Πλάτων επιβεβαιώνει πως ακολουθούσε πολύ πειθαρχημένο πρόγραμμα, με την έκφραση «γεύμα του Ίκκου» να γίνεται παροιμιώδης.
Ωστόσο, ο Μίλων από τον Κρότωνα, ολυμπιονίκης πάλης, κατείχε τη φήμη πως κατανάλωνε 7,5 λίτρα κρασιού και 9 κιλά ψωμί και κάμποσο κρέας καθημερινά. Πριν από αυτόν, οι αθλητές της κλασικής εποχής ακολουθούσαν δίαιτα στηριγμένη στις ξηρές τροφές (ξηροφαγία), όπως για παράδειγμα στα ξηρά σύκα, το τυρί και το ψωμί. Ο Πυθαγόρας ενδέχεται να είναι ο πρώτος που συμβουλεύει τους αθλητές να καταναλώνουν κρέας.

Αγώνες δρόμου

Ο απλός αγώνας δρόμου, το «στάδιον» ήταν το πρώτο αγώνισμα που καθιερώθηκε. Μέχρι τους 15ους Ολυμπιακούς αγώνες οι αθλητές που έπαιρναν μέρος φορούσαν μια μικρή ποδιά, ενώ αργότερα αγωνίζονταν εντελώς γυμνοί, επιδεικνύοντας την επίδοσή τους στο πολεμικό βάδισμα και τρέξιμο. Τέρμα ήταν το σημείο που βρίσκονταν το βραβείο, ενώ οι θεατές στέκονταν δεξιά και αριστερά κατά μήκος της αμμώδους διαδρομής που είχε μήκος εξακοσίων Ολυμπιακών ποδιών (περ. 192 μέτρα). Οι αθλητές ανταγωνίζονταν σε ομάδες τεσσάρων. Οι επί μέρους νικητές ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, επίσης σε ομάδες τεσσάρων.

Ιστορικά στοιχεία

Η μυθολογία θέλει το άθλημα να προέρχεται από το Θησέα , που επιστράτευσε συνδυασμό πάλης και πυγμής για να καταβάλει τον Μινώταυρο. Σύμφωνα με άλλη ανάλογη εκδοχή, ο Ηρακλής κατέβαλε με τον τρόπο αυτό το λιοντάρι της Νεμέας.
Με τις εκστρατείες του Μεγ. Αλεξάνδρου το Παγκράτιο διαδόθηκε στην Ινδία. Πιστεύεται πως από εκεί έφτασε στις χώρες της Άπω Ανατολής και αποτέλεσε τον πρόγονο όλων των ανατολικών πολεμικών τεχνών.
Διάσημοι αρχαίοι παγκρατιαστές ήταν ο Θεαγενής ο Θάσιος , ο Λύγμαδης , ο Δωριεύς ο Ρόδιος , ο Σώστρατος ο Σικυώνιος  και ο Πολυδάμας απο τη Σκοτούσσα.

Παγκράτιο


Το Παγκράτιον ήταν ένα αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων, ένας συνδυασμός πάλης , λακτισμάτων και πυγμαχίας  χωρίς ιμάντες, που ο Αριστοτέλης (Ρητορική Α 5-14, 1361β) το ορίζει ως εξής: «ὁ δὲ θλίβειν καὶ κατέχειν παλαιστικός, ὁ δὲ ὦσαι τῇ πληγῇ πυκτικός, ὁ δ' ἀμφοτέροις τούτοις παγκρατιαστικός». Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις παν + κρατείν, δηλαδή νικητής γινόταν αυτός που "κατέχει την κυρίαρχη δύναμη" ή αυτός που "κυριαρχεί απόλυτα", ενώ οι αθλητές ονομάζονταν παγκρατιαστές.

Αθλήματα

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πάλη πραγματοποιούταν σε ένα σκάμμα με άμμο έξω από τον Ναό του Δία , ενώ όλα τα άλλα αθλήματα πραγματοποιούνταν στο στάδιο της Ολυμπίας , από την οποία πήραν και το όνομά τους οι αγώνες. Η πάλη και η δισκοβολία ουσιαστικά εξακολουθούν να έχουν την ίδια βασική μορφή και στις σύγχρονες εκδόσεις τους (αν και η τρέχουσα τεχνική και οι κανόνες τους μπορεί να διαφέρουν). Ωστόσο, η δισκοβολία διεξαγόταν πάνω σε ένα υπερυψωμένο βάθρο, και όχι όπως αργότερα στο πεδίο του εδάφους.

Ιστορία

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην 18η Αρχαία Ολυμπιάδα περίπου το 708 π.Χ.. και άλλαξε μορφή αρκετές φορές. Με την 77η Αρχαία Ολυμπιάδα, το πένταθλο ταξινομήθηκε γενικά σε τρία τμήματα: ο τριαγμός με άλμα, ακοντισμό και δισκοβολία, το στάδιον με αγώνα δρόμου, και η πάλη ως η τελική εκδήλωση. Τα τρία πρώτα αθλήματα ήταν μέρος μόνο του διαγωνισμού του πεντάθλου και γενικά δεν τα θεωρούσαν ως μεμονωμένα αθλήματα.
Είναι ασαφές κατά πόσον ο νικητής του πεντάθλου που επέλεγαν, ήταν ο νικητής και των πέντε αθλημάτων, ή ίσως αυτός που ανακηρύχθηκε νικητής τριών εξ αυτών. Ομοίως, οι ιστορικοί είναι αβέβαιοι ως προς το πώς διαγωνίζονταν στην πάλη και πώς επέλεγαν τον νικητή της.
Η μεγάλη ποικιλία των δεξιοτήτων που απαιτούνται για να ανταγωνιστεί κάποιος στο άθλημα αυτό σήμαινε ότι το σώμα των πενταθλητών ήταν ένα δείγμα φυσικού σώματος σε μεγάλη εκτίμηση. Στην Ρητορική  του, ο Αριστοτέλης παρατήρησε:
« κάλλος δὲ ἕτερον καθ᾽ ἑκάστην ἡλικίαν ἐστίν. νέου μὲν οὖν κάλλος τὸ πρὸς τοὺς πόνους χρήσιμον ἔχειν τὸ σῶμα τούς τε πρὸς δρόμον καὶ πρὸς βίαν, ἡδὺν ὄντα ἰδεῖν πρὸς ἀπόλαυσιν: διὸ οἱ πένταθλοι κάλλιστοι, ὅτι πρὸς βίαν καὶ πρὸς τάχος ἅμα πεφύκασιν: ἀκμάζοντος δὲ πρὸς μὲν πόνους τοὺς πολεμικούς, ἡδὺν δ᾽ εἶναι δοκεῖν μετὰ φοβερότητος: γέροντος δὲ πρὸς μὲν πόνους τοὺς ἀναγκαίους ἱκανόν, ἄλυπον δὲ διὰ τὸ μηδὲν ἔχειν ὧν τὸ γῆρας λωβᾶται.  » — Αριστοτέλης, Ρητορική (βιβλ. 1, κεφ. 5, στ. 12).

Πένταθλον


Το Πένταθλον (Νέα Ελληνικά: πένταθλο) ήταν ένα αγώνισμα των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων , καθώς και άλλων Πανελλήνιων αγώνων στην Αρχαία  Ελλάδα.
Το όνομά του προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων πέντε και άθλος (άθλημα). Πέντε αθλήματα που αρχικά διεξάγονταν σε μία ημέρα, ξεκινώντας από το άλμα εις μήκος, στη συνέχεια ο ακοντισμός και η δισκοβολία, ακολουθούσε το σταδίον (ένας αγώνας σπριντ) και τελείωνε με την πάλη.

Τεχνική ρίψης

Τεχνική ρίψης
στρογγυλός βωμός του Ταράξιππου , αφού τα άλογα πάθαιναν απροσδόκητα πανικό όταν περνούσαν από το σημείο αυτό.
Προστάτης των Αρματοδρομιών ήταν ο Θεός Ποσειδώνας. Τα αγωνίσματα των Αρματοδρομιών στην Ολυμπία ήταν τα εξής: Το «Τέθριππο», η «Απήνη», η «Συνωρίδα», Η «Συνωρίδα Πώλων» και το «Τέθριππο Πώλων».
Τα «Ιππικά Αγωνίσματα» έκαναν την εμφάνισή τους στην Ολυμπιάδα, για πρώτη φορά το 648π.Χ. μαζί με το «Παγκράτιο». Στα Ιππικά αγωνίσματα, οι αθλητές ίππευαν άλογα και έκαναν έξι φορές τον γύρο του ιπποδρόμου.

Πότε είναι άκυρος ένας αθλητής

Όταν ακουμπήσει με οποιοδήποτε μέρος του σώματός του επάνω ή έξω από τη στεφάνη της βαλβίδας σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειάς του.

  1. Όταν εγκαταλείψει τη βαλβίδα πριν ο δίσκος πέσει στο έδαφος.
  2. Όταν ο δίσκος πέσει έξω από τον τομέα ρίψης.
  3. Αν δεν αποχωρήσει από το πίσω ήμισυ της βαλβίδας.
  4. Αν δεν αρχίσει την προσπάθεια του μέσα από τη βαλβίδα από όρθια και ακίνητη στάση.
  5. Αν ο δίσκος ξεφύγει από τα χέρια του και πέσει στο έδαφος κατά τη διάρκεια της προσπάθειας του.
  6. Αν περάσει ο καθορισμένος χρόνος των 60", χωρίς να έχει αρχίσει την προσπάθεια του.

Βασικοί κανονισμοί της δισκοβολίας


Ο αθλητής πρέπει να πετάξει το δίσκο όσο πιο μακριά μπορεί, μέσα στον τομέα ρίψης, χωρίς να πατήσει έξω από τη βαλβίδα. Αφού ακουμπήσει ο δίσκος στο έδαφος θα πρέπει να βγει από το πίσω μέρος της βαλβίδας.

Διεξαγωγή του αγωνίσματος στην αρχαιότητα


Μετά από χρόνια έρευνας και μελέτης δεν γνωρίζουμε αν οι αρχαίοι δισκοβόλοι έριχναν το δίσκο με τις γνωστές περιστροφές που πραγματοποιούν οι σημερινοί αθλητές του αγωνίσματος με σκοπό να επιτύχουν μεγαλύτερες επιδόσεις. Πιστεύεται ότι έριχναν το δίσκο με ρυθμικές και φυσικές κινήσεις σύμφωνα με τους ανατομικούς όρους του ανθρώπινου σώματος. Νικητής στο αγώνισμα τις δισκοβολίας ανακηρυσσόταν εκείνος ο δισκοβόλος που έριχνε σε μεγαλύτερη απόσταση το δίσκο. Δεν είναι γνωστό πόσες προσπάθειες-δισκιές έριχνε ο κάθε ρίπτης προκειμένου να γίνει η τελική κρίση μεταξύ των δισκοβολών. Πιθανόν να έριχναν από τρεις βολές γενικά στις ρίψεις λόγω της ιερότητας του αριθμού 3. Το σημείο της πτώσεως του δίσκου σημειωνόταν με γραμμή ή με κάποιο αντικείμενο και λεγόταν «πτώσεις, ίχνος, σήμα, τέρμα » Τοποθετούσαν ένα ξύλινο αιχμηρό πασσαλίσκο. Έτσι η μέτρηση της επίδοσης του αθλητή στη ρίψη άρχιζε από τη βαλβίδα και τελείωνε στο σημείο τοποθέτησης του πασσαλίσκου.


Βαλβίδα ρίψης

Η βαλβίδα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαόι  δισκοβόλοι είχε σχήμα παραλληλόγραμου το οποίο ήταν ανοιχτό από πίσω, δηλαδή από εκεί που έμπαινε ο αθλητής. Οι γραμμές του παραλληλόγραμμου φαίνεται ότι δεν απείχαν πολύ η μία από την άλλη και χωρούσαν ίσα ίσα έναν αθλητή κατά τη διάρκεια της ρίψης. Έτσι ο αθλητής ήταν αναγκασμένος να ρίξει το δίσκο χωρίς να πατήσει τις γραμμές αυτές, πραγματοποιώντας τη ρίψη κατά μήκος περίπου του κεντρικού άξονα του σταδίου, αποφεύγοντας έτσι να τραυματίσει θεατές των αγώνων, καθώς τα αρχαία στάδια ήταν πιο στενά από τα σημερινά.

Ο Δίσκος στην Αρχαιότητα

Η λέξη δίσκος από την αρχή δε σήμαινε τίποτε άλλο από ένα βαρύ αντικείμενο από πέτρα ή μέταλλο, το οποίο θα μπορούσε να ρίξει κάποιος, με σκοπό να αποδείξει τη δύναμή του και κατά συνέπεια την υπεροχή του στο είδος αυτού του αθλήματος. Ο δίσκος που έριξε ο Οδυσσέας στη χώρα των Φαιάκων, σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν από πέτρα, μια ένδειξη ότι ο πέτρινος δίσκος προηγήθηκε χρονικά του μετάλλινου. Ο δίσκος από πέτρα δεν αντικαταστάθηκε τόσο γρήγορα, όσο θα νόμιζε κανείς, δεδομένου ότι απεικονίζεται στην τέχνη του έκτου π.Χ. αιώνα. Ίσως μέχρι τότε να τον χρησιμοποιούσαν συγχρόνως με το μετάλλινο, οπότε και αντικαταστάθηκε από αυτόν.

Ιστορία

Η δισκοβολία ήταν ένα αγαπητό αγώνισμα για τους Αρχαίους Έλληνες, γεγονός που φαίνεται και από την τέχνη τους. Κατά την ελληνική παράδοση αυτός που εφηύρε τη δισκοβολία ήταν ο Περσέας, ο οποίος κατά τη συμμετοχή του σε επιτάφιους αγώνες, έριξε το δίσκο και σκότωσε άθελά του, τον παππού του Ακρίσιο. Ο Απόλλωνας, επίσης, σε αγώνισμα δισκοβολίας σκοτώνει το φίλο του Υάκινθο. Γενικά, λόγω της φύσης του, ο δίσκος από τους προϊστορικούς χρόνους συνδέεται με πολλά θανατηφόρα ατυχήματα. Επίσημα, ωστόσο, η δισκοβολία περιγράφεται στην Οδύσσεια και στην Ιλιάδα του Ομήρου.

Είδη Τροφών

Κόκκινο κρέας
Κόκκινο κρέας θεωρείται το μοσχαρίσιο (βοδινό/βόειο) κρέας, το χοιρινό κρέας, το αρνί και το κατσίκι, καθώς και οποιοδήποτε παράγωγο αυτών, όπως ο κιμάς και τα παϊδάκια.
Αν και η υπερκατανάλωση κόκκινου κρέατος συνδέεται με δυσμενείς εκβάσεις για την υγεία, σε μικρές ποσότητες είναι απαραίτητο, καθώς αποτελεί καλή πηγή θρεπτικών συστατικών όπως οι πρωτεΐνες, ο σίδηρος και ο ψευδάργυρος.

Φάση μετεωρισμού και προσγείωση

Κατά τη διάρκεια του μετεωρισμού ο άλτης προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία του και να προετοιμάσει την προσγείωση, όσο καλύτερα γίνεται. Αντίθετα προς τον παλμό της φόρας και της εκτινάξεως, στη φάση αυτή υπάρχουν διάφορες τεχνικές, που μπορούν, όμως, να θεωρηθούν ισάξιες.
Μόλις ο άλτης βρεθεί στον αέρα φέρει το πόδι ωθήσεως και το πόδι εκτινάξεως αντίστοιχα προς τα πίσω και προς τα εμπρός μέχρι την κατακόρυφη θέση. Μετά απ' αυτό, τα πόδια είναι λυγισμένα στο γόνατο σχηματίζοντας, σχεδόν, ορθή γωνία. Σ' αυτήν τη στάση ο άλτης φτάνε στο ψηλότερο σημείο της τροχιάς του. Μετά αρχίζει να προετοιμάζεται για την προσγείωση φέροντας τους μηρούς προς το πάνω μέρος του σώματος, που παίρνει μια κλίση προς τα εμπρός, για να εξισορροπήσει. Οι κνήμες ωθούνται προς τα εμπρός, έτσι ώστε τα τεντωμένα πόδια να πάρουν παράλληλη θέση προς το έδαφος. Οι βραχίονες κινούνται ταυτόχρονα προς τα πίσω και προς τα κάτω. Τη στιγμή της προσγειώσεως ο άλτης χαλαρώνει τα γόνατά του και ωθεί τα ισχία προς τα εμπρός, για να μην πέσει προς τα πίσω.

Εκτίναξη


Το σχεδόν τεντωμένο πόδι εκτινάξεως πατάει ενεργητικά, τα δάχτυλα και η φτέρνα αγγίζουν ταυτόχρονα το έδαφος. Στη συνέχεια, το πόδι εκτινάξεως λυγίζει στο γόνατο, όπου ο σχηματισμός γωνίας 145 ως 150 μοιρών είναι ιδανικός. Ταυτόχρονα φέρεται το πόδι ωθήσεως αστραπιαία προς τα εμπρός. Η εκτίναξη γίνεται μ' ένα δυναμικό τέντωμα του ποδιού εκτινάξεως, την ανόρθωση του πάνω μέρους του σώματος, το σήκωμα των ώμων, καθώς και τη γρήγορη και δυνατή κίνηση του ποδιού ωθήσεως και των βραχιόνων. Για να μεταδοθεί η δύναμη στο σώμα συγκρατούνται απότομα οι βραχίονες και το πόδι ωθήσεως στην τελική φάση εκτινάξεως.

Φορά

Η φόρα είναι ένας δρόμος μ' επιτάχυνση και πρέπει να δώσει στον αθλητή τη δυνατότητα να εκτιναχθεί έχοντας πολύ μεγάλη ταχύτητα. Το μήκος της φόρας πρέπει να επιλέγεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ο άλτης να μπορεί να φτάνει στη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα ως τη στιγμή της εκτινάξεως. Για τους αθλητές παγκόσμιας κλάσεως το μήκος της φόρας είναι για τους άνδρες 38 ως 44μ και για τις γυναίκες 30 ως 36μ. Για τα παιδιά, τους εφήβους και τους αρχάριους το μήκος πρέπει να είναι πολύ μικρότερο.

Τεχνική του άλματος σε μήκος


Το άλμα σε μήκος υποδιαιρείται στη φόρα, στην εκτίναξη, στη φάση μετεωρισμού και στην προσγείωση.

Αγωνιστικοί κανόνες

Η εκτίναξη πρέπει να γίνεται μπροστά από μια βαλβίδα, που είναι τοποθετημένη μέσα στο έδαφος και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το διάδρομο της φοράς και το σκάμμα. Το πάτημα πέρα από την μπροστινή κόχη της βαλβίδας (γραμμή εκτινάξεως) σημαίνει, ότι το άλμα θεωρείται άκυρο .
Για τη μέτρηση του μήκους που σημειώθηκε χρειάζονται δύο άτομα (κριτές): το ένα σημειώνει μετά από την προσγείωση του άλτη / της άλτριας το σημείο όπου έχει τη μικρότερη απόσταση από τη βαλβίδα.

Ιστορική αναφορά


Το άλμα εις μήκος είναι ένα κλασικό αγώνισμα στίβου των Ολυμπιάδων. Πρόκειται για ένα από τα 12 αγωνίσματα του στίβου που βρίσκονται συνεχώς στο πρόγραμμα των αγώνων από την Α΄ Ολυμπιάδα του 1896 της Αθήνας. Από το 1900 ως το 1912 διεξήχθη και αγώνισμα μήκους άνευ φοράς.
H πρώτη καταγραμμένη επίδοση του ΑΓΩΝΊΣΜΑΤΟς είναι του Άγγλου Δ. Γουόκερ με 6,10 σε αγώνες που έγιναν το 1834 στους αγώνες "Μπριτζ Μέιλι Εξερσάιζ". Όμως, η πρώτη επίσημη επίδοση σημειώθηκε στις 5 Μαρτίου 1864 από τον Άγγλο Γκόουκ του πανεπιστημίου Οξφόρδης με 5,49μ. Ο Μίτσελ πήδησε πρώτος 6,00μ το 1868 και ο Ι. Λαν 7,055μ το 1883. Ο Ιρλανδός Ο'Κόνορ ξεπέρασε πρώτος τα 7,5μ με 7,614μ το 1901 και ο αμερικάνος  Χάμ τα 7,904μ το 1928.

Πάλη


Η πάλη είναι ένα αρχαίο ολυμπιακό άθλημα, στο οποίο δυο άνδρες πάλευαν και ο δυνατότερος στεφόταν νικητής. Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τον νικητή της πάλης, σπουδαιότερο όλων, αυτός είναι και ο λόγος που στο αρχαίο ολυμπιακό πένταθλο, ο τελικός νικητής ήταν ο νικητής του 5ου στη σειρά αγωνίσματος, της πάλης. Το παγκράτιο στην Αρχαία Ελλάδα ήταν μια μορφή πάλης.

Βασικοί Κανονισμοί

Ο αθλητής για να είναι έγκυρος πρέπει:
  • Να κρατάει το ακόντιο από την λαβή.
  • Να ρίχνει το ακόντιο επάνω από τον ώμο ή από το επάνω μέρος του βραχίονα.
  • Να μην ακουμπήσει με οποιοδήποτε μέρος του σώματος του έξω ή επάνω στις γραμμές που ορίζουν το διάδρομο φοράς.
  • Να μην προσπεράσει ή ακουμπήσει με οποιοδήποτε μέρος του σώματος του την τελική γραμμή(τόξο) του διαδρόμου.
  • Από τη αρχή μέχρι το τέλος της προσπάθειας δεν επιτρέπεται να γυρίσει την πλάτη του στην κατεύθυνση ρίψης.
  • Να μην εκτελεί κατά τη ρίψη κυκλική κίνηση.
  • Να εγκαταλείπει το διάδρομο φοράς αφού πρώτα προσγειωθεί το ακόντιο πλάγια και πίσω από τις τελικές γραμμές (τόξο και κάθετες προς το διάδρομο γραμμές)και σε όρθια στάση.
  • Να μην ξεφύγει το ακόντιο από τα χέρια του και πέσει κάτω.
  • Το ακόντιο να προσγειώνεται μέσα στον τομέα ρίψης και πρώτα με την αιχμή.
  • Να αρχίσει την προσπάθεια του πριν παρέλθει ο χρόνος των 60.

Τεχνική Ρίψης


Η τεχνική ρίψης του ακοντίου περιλαμβάνει δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος (που δίνει την ενέργεια για τη ρίψη του ακοντίου) ο ακοντιστής τρέχει 8-12 επιταχυνόμενα βήματα, κρατώντας το ακόντιο επάνω από το ύψος των ώμων. Το δεύτερο μέρος της φοράς (κίνηση) αποτελούν τα πέντε τελευταία βήματα, όπου ο αθλητής απλώνει το χέρι του προς τα μπρος και στρέφει τον αριστερό ώμο προς την κατεύθυνση ρίψης. Στα τρία τελευταία βήματα εκτελεί μια «ψαλιδωτή» κίνηση με τα πόδια έτσι ώστε να έρθει στην τελική θέση ρίψης. Στη φάση αυτή, σπρώχνει με το δεξί πόδι επάνω και εμπρός, και η ώθηση αυτή μεταφέρεται στη λεκάνη, στον κορμό, στον ώμο, στον αγκώνα και τελικά στην παλάμη που απελευθερώνει το ακόντιο.

Το αρχαίο ακόντιο


Το αρχαίο ακόντιο είναι ένα ξύλινο κοντάρι, μήκους περίπου 1,70 μ. και διάμετρου περίπου 3,5 εκατοστών. Στη μια άκρη είναι μυτερό. Στις αγγειογραφίες μάλιστα βλέπουμε ότι το μήκος του ακοντίου πλησιάζει και υπερβαίνει το ύψος το ακοντιστή. Για το βάρος και το πάχος του δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες. Το αγωνιστικό ακόντιο θα πρέπει να ήταν ελαφρύτερο από το δόρυ των πολεμιστών.
Το ακόντιο χρησιμοποιήθηκε στο Βυζάντιο, όπως και στις προηγούμενες εποχές ως όπλο πολεμικό, ως όργανο για το κυνήγι μεγάλων άγριων ζώων και ως αθλητικό όργανο. Στα Τακτικά το ακόντιο αναφέρεται ως "ρικτάριν" και το έριχναν μακριά. Οι Ρωμαίοι το ακόντιο το έφτιαχναν από ξύλο κρανιάς καιτο μήκος του ποικίλει από 1,10-2,40μ. και στους Βυζαντινούς χρόνους 2,30 μ.
Στο πένταθλο χρησιμοποιούσαν ακόντιο χωρίς μεταλλική αιχμή. Το ακόντιο αυτό λεγόταν «αποτομεύς ή αποτομάς».

Ιστορική Εξέλιξη

Ο Όμηρος αναφέρει ότι Αχαίοι όταν δεν πολεμούσαν έξω από τα τείχη της Τροίας διασκέδαζαν ρίχνοντας δίσκο και ακόντιο. Στην Οδύσσεια οι μνηστήρες της Πηνελόπης περνούσαν τον καιρό τους ρίχνοντας δίσκο και ακόντιο και μάλιστα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο.
Προστάτη του ακοντισμού οι αρχαίοι θεωρούσαν το θεό Απόλλωνα, γι'αυτό τον βλέπουμε σε αγγειογραφείες και γενικά στην "Πλαστική" να κρατά δόρυ και τόξο "λόγχην δε εν ταις χερσίν και τόξον".

Ακόντιο


Ο ακοντισμός είναι ένα από τα αγωνίσματα ρίψεων του στίβου, με μεγάλη ιστορία καθώς είναι γνωστό ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Σκοπός του αθλήματος είναι η ρίψη ενός ακοντίου σε μεγάλη απόσταση (70-100 μέτρα, ανάλογα με το βάρος του ακοντίου). Νικητής είναι ο αθλητής που θα ρίξει το ακόντιο του πιο μακριά